[FT Island] Baby I love you

เนื้อเรื่อง

Baby I love you
 

" ถ้าชอบก็บอกเค้าไปตรงๆเลยสิซึงฮยอน " แจจินตบไหล่ร่างสูงที่นั่งกุมขมับคิ้วเข้มผูกกันเป็นปมอยู่ที่โต๊ะ

" จะให้บอกว่าไงอ่าฮยอง " ร่างสูงเจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นถามรุ่นพี่ด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล

" ก้บอกว่า ชั้ล-ชอบ-นาย แบบนี้ใช่มั้ยจ้ะที่รัก " วอนบินพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาโอบเอวเล็กของแจจินก่อนจะก้มลงหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่

" ทะลึ่งแล้ววอนบิน ปล่อย! " แจจินหันไปเหวใส่แฟนหนุ่ม

" ถ้าบอกได้ง่ายๆแบบนั้นก้ดีสิครับเฮีย " ซึงฮยอนสีหน้าเครียดหนักยิ่งกว่าเดิม...เพราะใครจะรู้ว่ามือกีต้าร์รูปหล่ออย่างเขาจะดันไปตกหลุมรักเด็กเรียน อย่าง ชเว มินฮวาน คนที่เขาชอบทะเลาะกับเขาอยู่บ่อยๆ

:
หลายวันก่อนหน้า

" เหวยๆๆ ขยันจังเลยมิน" ซึงฮยอนนั่งลงตรงข้ามเด็กหนุ่มจะของชื่อ ที่กำลังตั้งใจอ่านหนังสือทบทวนก่อนเข้าคลาส

" ใครจะเหมือนนาย เอาแต่ร่อนไปร่อนมา" มินฮวานยังคงตั้งใจไม่ละสายตาจากหน้าหนังสือที่อ่าน

" อ้าว ที่รักไมพูดงี้อ่ะจ้ะ " ซึงฮยอนไม่ว่าเปล่ามือหนายื่นไปปิดทับหน้าหนังสือของอีกคนอย่างถือวิสาสะ

" ใครที่รักนาย! " ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองหน้าอีกคนอย่างเอาเรื่อง แล้วก้ต้องผงะเมื่อใบหน้าหล่อใกล้กับหน้าของตัวเองเพียงแค่คืบ

" คุยกับใครก้คนนั้นแหละ " ซึงฮยอนยิ้มมุมปากก่อนที่นิ้วเรียวจะเกี่ยวแว่นของอีกคนไป

" อะ! ซึงฮยอน เอาแว่นคืนมาน่ะ " มินฮวานรีบลุกขึ้นคว้าแว่นจากอีกคนแต่ไม่ทันเมื่อซึงฮยอนชูมือขึ้นสูงเกินที่เค้าจะเอื้อมถึงได้ง่ายๆ

" นะ น่ารัก " ซึงฮยอนพูดออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อเค้าได้เห็นดวงตาคู่สวยที่เคยอยู่ภายใต้แว่นตาชัดเจนขึ้น...ใบหน้าหวานของคนตรงหน้าทำให้เขาเหมือนตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วขณะหนึ่ง ที่แสนจะยาวนาน

" ซง ซึงฮยอนเอาคืนมาน่ะ " มินฮวานพยายามจะยื้อยุดแขนร่างสูงเพื่อที่จะแย่งขึ้นแม้จะรู้ว่ายากที่จะได้มาก้ตาม

" อยากได้คืนก้ตามมาสิ " ซึงฮยอนสะดุ้งน้อยๆแล้วรีบวิ่งออกมาไกลจากโต้ะ ก่อนที่จะเอาแว่นขึ้นมาใส่เล่น

" เอาคืนมาน่ะ ซึงงี่~ โอ้ย!!! " ด้วยความโมโหและสายตาที่มองไม่ค่อยชัดเจนทำให้มินฮวานก้าวเท้าไปโดยไม่ทันได้ระวัง

" มินฮวาน!!! " ด้วยความตกใจซึงฮยอนรีบวิ่งเข้ามารับร่างเล็กก่อนจะร่วงลงไปกองกับพื้นได้ทันเวลาทันท่วงที...เหมือนเวลาและทุกสิ่งรอบข้างหยุดไปชั่วขณะเมื่อสัมผัสนุ่มนิ่มจากริมฝีปากของคนตัวเล็กทาบทับลงบนริมฝีปากเรียวของซึงฮยอนอย่างไม่ได้ตั้งใจ

" ป ปล่อย ได้แล้ว" มินฮวานพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นและใบหน้าสวยที่เริ่มขึ้นสี

" อ เอ่อ " ซึงฮยอนปล่อยมือจากเอวเล็กอย่างว่าง่ายพร้อมกับถอดแว่นคืนให้อีกคน

" แว่นชั้ล~" มินฮวานรับแว่นคืนก่อนจะรีบเช็ดอย่างถนุถนอมแล้วรีบใส่มันเหมือนเดิม

" ขะ ขอโ " ซึงฮยอนยังไม่ทันได้พูดคำพูดใดๆออกมา ก้ต้องชะงักกึกของคำพูดของคนตรงหน้า

" นายอ่ะ เขตอันตรายเคลื่อนที่ " มินฮวานทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะรีบเก็บสัมภาระแล้วรีบเดินจากไป ทิ้งให้อีกคนอยู่เพียงลำพังกับความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นภายในใจ
:
:
" มินฮวาน คิดไงเนี้ยถึงเปลี่ยนลุคตัวเอง " เด็กสาวที่นั่งข้างๆถามด้วยความประหลาดใจ ที่อยู่ๆมินฮวานลุกขึ้นมาเปลี่่ยนตัวเองเสียดื้อๆโดยไม่มีสาเหตุ

" อะ อ๋อ ก้อยากลองอะไรใหม่ๆนะ " มินฮวานยิ้มให้น้อยๆ ด้วยท่าทางที่เขอะเขิน เพราะในตอนนี้สายตาของทุกคนในห้องกำลังจ้องมองมาทางเขา

ตุ้บ !! เสียงบางอย่างทำให้มินฮวานต้องละสายตาจากหนังสือกะทะหัน และก้เป็นอย่างที่คิดเมื่อคนที่ปรากฏตรงหน้าไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นคนตัวสูงเจ้าประจำที่ชอบมาก่อกวนเขาเสมอ

" มีอะไร " คำถามห้วนๆที่มินฮวานใช้เป็นประโยคเอ่ยออกมาทักทายซึงฮยอนทันทีที่ตัวเขานั่งคร่อมเก้าอี้ตรงหน้า
" แค่สงสัย " ซึงฮยอนนั่งมองใบหน้าสวยของคนตรงหน้าอย่างพินิจ

" สงสัยเรื่อง (?) " มินฮวานวางปากกาลงจ้องหน้าอีกคนตอบ

" นายกำลังนอกใจชั้ลช้ะ " ซึงฮยอนถามออกมาอย่างหน้าตาเฉย ทำเอาคนตรงหน้าถึงกับผงะเพราะคำพูดของเขา

" นอกใจบ้าอะไร ชั้ลไม่ได้เป็นอะไรกับนายสักหน่อย " มินฮวานก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ ใช่ว่าจะมีสมาธิแต่เพียงเพราะต้องการหลบสายตาแปลกๆของคนตรงหน้าเขาต่างหาก แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยเป็นผลสักเท่าไหร่เมื่อร่างสูงไม่ได้ละสายตาไปเลยแม้แต่น้อย มินฮวานจึงคิดหาวิธีที่จะหลบหลีกสายตาคู่นี้..เขาจึงตัดสินใจลุกจากที่นั่งเพื่อเดินเลี่ยงออกไปนอกห้องและนี่คงเป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้

" ให้นาย " เด็กหนุ่มต่างห้องยื่นดอกกุหลาบให้มินฮวานทันทีที่เขาได้ย่างก้าวเท้าออกจากห้อง ท่ามกลางเพื่อนคนอื่นๆที่ยังยืนอยู่ข้างหน้าห้องรวมถึงต่อหน้าต่อตาซึงฮยอนที่เดินตามมินฮวานออกมาจากห้องติดๆ

" ขะ ขอบคุณน่ะ ^^ " มินฮวานรับดอกกุหลาบมาอย่างงงๆ แม้ว่าจะตกใจอยู่ไม่น้อยแต่เขาก็ต้องปั้นหน้ายิ้มเพื่อยอมรับไมตรีของอีกคนตามมารยาท ซึ่งเขาหารู้เลยว่าได้สร้างความไม่พอใจให้แก่อีกคนอย่างมาก

"หลีกทางหน่อยคนจะเดิน " ซึงฮยอนที่เห็นเหตุการฌ์ทุกอย่างถึงกับเก็บอาการไม่อยู่ เดินตรงเข้าแทรกผ่านระหว่างสองคนตรงหน้าแล้วเดินจากไปอย่างหัวเสียโดยไม่ได้สนใจสายตาหลายคู่ที่กำลังยืนงงงวยกับการกระทำของซึงฮยอน
ห้องดนตรี

" เป็นอะไรไปซึงฮยอน " จงฮุนผู้ซึ่งเป็นลีดของวงถามขึ้นหลังจากนั่งมาปฏิกิริยาของซึงฮยอนอยู่พักใหญ่

" ป่าว ไม่มีอะไรครับ " ซึงฮยอนตอบเสียงห้วนก่อนจะหันกลับมาสนใจกีต้าร์ตัวโปรดที่อยู่ในมือ

" แน่ใจ " ฮงกีพูดขึ้นพร้อมกับยื่นขวดน้ำให้จงฮุน แล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ

" ไม่แน่ใจ " ซึงฮยอนเอ่ยเสียงแผ่ว..ตัวเขาเองไม่เคยแน่ว่าก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของเขาเป็นอะไรมันจะมีอาการเต้นแรงทุกครั้งที่ได้เจอหน้ามินฮวาน จนถึงวันนี้วันที่ข้อสงสัยกระจ่างแจ้งว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในใจเขาเป็นเวลานานมันเรียกว่า..ความรัก.. ซง ซึงฮยอนหลงรัก ชเว มินฮวาน

" อ้าว " ฮงกีถึงกับทำหน้างงเมื่อได้ยินคำตอบของซึงฮยอนที่ทำเอาสับสนไปตามๆกัน

" ฮงกีฮยอง....ผมชอบมินฮวาน " ซึงฮยอนพูดโพล่งออกไปแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทุกคนที่อยู่ในห้องดนตรีต่างพากันชะงักเหมือนถูกกดปุ่ม stop ไว้ชั่วคราว

" ไม่ขำน่ะซึงฮยอน " ฮงกีพูดหยั่งเชิงอีกคนเพื่อความแน่ใจว่าสิ่งที่เขาได้ยินเป็นเรรื่องจริง

" ผมไม่ใช่ตลกสามช่าน่ะ ที่จะเล่นให้ฮยองขำ " ซึงฮยอนทำสีหน้าเคร่งเครียดเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาจริงจัง

" โอเคๆ " ฮงกีพยักหน้ารับหงึกๆ

" ตั้งแต่เมื่อไหร่ " แจจินที่นั่งฟังอยู่เงียบๆเมื่อครู่ถามขึ้น

" ผมก้ไม่รู้ แต่มีอาการแปลกๆมานานแล้ว " ซึงฮยอนว่าพลางยกมือขึ้นทาบบนอกข้างซ้าย

" เช่น ใจเต้นแรงเมื่ออยู่ใกล้เค้าช้ะ " แจจินยกตัวอย่างอาการที่อาจจะเป็นให้ซึงฮยอนฟังและเป็นไปตามคาดเมื่อคำตอบคือการพยักหน้าตอบของซึงฮยอน

" ถ้าชอบก้ไปบอกเลย " วอนบินแนะนำด้วยใบหน้าที่ยิ้มกริ่ม

" ผมไม่กล้า " ซึงฮยอนก้มหน้านิ่ง เขายังมีความกล้าไม่พอที่จะเอ่ยคำที่สำคัญซึ่งอาจจะเปลี่ยนความสัมพันธ์ระหว่างตัวเขากับมินฮวานไปตลอดกาล

" ถ้าชักช้าระวังโดนงาบไปน่ะ " วอนบินตบไหล่เบาๆเพื่อเตือนร่างสูงว่าถ้ายังช้าเขาอาจจะสูญเสียคนที่รักไป
:
:
“ อ้าววว มานั่งส่องใครตรงนี้กันคร้าบ “ จงฮุนทักทายอย่างอารมณ์ดีในมือถือถุงใบพอประมาณ ภายในมีเครื่องดื่มดับกระหายมาหลายกระป๋อง

“ คนเดิมนั่นแหละ “ วอนบินหันไปตอบทั้งที่มือปลาหมึกของเขายังคงกอดรัดเอวบางไว้ไม่ห่างตัว

“ เหรอ งั้นก็ไปบอกเลยสิ “ จงฮุนพยัดเพยิดให้ซึงฮยอนเดินไปบอกคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากกลุ่มพวกเขาเท่าไหร่นัก

“ เอางั้นเลยเหรอฮยอง “ ซึงฮยอนหันมาถามเชิงขอความมั่นใจ

“ เออดิ กล้าๆหน่อยซึงฮยอน “ จงฮุนว่าก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่มเพื่อดับกระหาย

“ สู้ๆ ซึงงี่ “ แจจินยิ้มหวานเป็นการให้กำลังใจ

“ อื้ม “ ซึงฮยอยพยักหน้ารับอย่างมั่นใจก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินมุ่งไปยังโต๊ะที่มินฮวานนั่งอยู่ โดยมีเหล่าฮยองที่นั่งเป็นกำลังใจให้อยู่ห่างๆ

“ อ้าว ซึงฮยอน “ ประโยคทักทายของเพื่อนร่วมโต๊ะเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ซึ่งซึงฮยอนให้ไปยิ้มให้น้อยๆเป็นการทักทายตอบก่อนจะละสายตาหันกลับมามองอีกคน

“ มินฮวาน ชั้ลขอคุยด้วยหน่อยสิ “ ซึงฮยอนตรงเข้าไปจับมือคนตัวเล็กที่นั่งอยู่แล้วออกแรงดึงน้อยๆ

“ มีอะไรก็คุยตรงนี้แหละ ชั้ลขี้เกียจลุกขึ้นไปไหน “ มินฮวานสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของอีกคนก่อนจะนั่งแหมะลงที่เดิม

“ เอ่อออ คือ คือว่า “ ซึงฮยอนอ้ำอึ้ง สายตามองไปรอบๆอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ คืออะไร “ มินฮวานจ้องหน้าอีกคนเพื่อต้องการคำตอบ

“ คือชั้ล เอ่อ “ ซึงฮยอนไม่กล้าแม้แต่จะสบตาคนตรงหน้าเหมือนทุกครั้งที่ผ่านนับตั้งแต่ความรักเข้ามาเยือนใจเขา

“ มินฮวาน “ เสียงไม่คุ้นหูดังขึ้นจากข้างหลังของร่างสูง ทำให้มินฮวานละสายตาจากคนตรงหน้าไปมองเด็กหนุ่มที่เพิ่งมาใหม่

“ แอล! มาแล้วเหรอ “ มินฮวานยิ้มร่า ก่อนจะรีบลุกไปหาเจ้าของชื่อโดยผ่านหน้าซึงฮยอนไป

“ นายยุ่งอยู่เหรอ ? “ แอลว่าพลางชะโงกไปดูข้างหลังคนตัวเล็ก

“ อ่อ ป่าวหรอกไม่ได้ยุ่งอะไร “ มินฮวานรีบตอบปฏิเสธทันทีและไม่มีทีท่าว่าจะหันมาสนใจซึงฮยอนเลยแม้แต่น้อย

“ งั้นไปเรากันเถอะ “ แอลยื่นมือมาช่วยถือสมุดให้แล้วหันไปยิ้มน้อยๆให้ซึงฮยอนอย่างเป็นมิตรซึ่งต่างจากอีกคนที่ยืนปั้นหน้าบึ้ง

“ ชั้ลชอบนาย!! “ ซึงฮยอนรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีตะโกนบอกอีกคนที่กำลังจะเดินจากไปอย่างสุดเสียง ในเมื่อเขาไม่มีอะไรจะเสียแล้วสู้เขาบอกความจริงซะตอนนี้อย่างน้อยถ้าจะต้องเสียใจก้ขอเสียใจแค่ครั้งเดียว

“ ………………. “ ไม่มีเสียงตอบรับหรือปฏิกิริยาใดๆจากคนตัวเล็กนอกจากเสียงฝีเท้าที่เดินห่างออกไปทีละก้าวและสายตาหลายสิบคู่ของคนที่อยู่ในที่นั้นกำลังมองการกระทำของเขาอยู่

“ ช้าไปแล้วสิน่ะ “ ซึงฮยอนถึงกับคอตกพลางถอนหายใจพรืด เขาคงบอกความรู้สึกที่มีต่อมินฮวานช้าไปจริงๆ ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบมีเพียงสายลมพัดผ่านตัวไปเท่านั้น แต่นอกเหนือจากนั้นกลับมีเสียงอะไรบางอย่างดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าของซึงฮยอนที่กำลังก้มหน้าอย่างหมดหวัง

“ ทำไมเพิ่งมาบอก(?) แล้วจะบอกชอบคนอื่นเค้าทั้งที พูดดีๆหน่อยไม่ได้รึไง “ เสียงที่ซึงฮยอนไม่คาดคิดที่จะได้ยินดังขึ้นตรงหน้า

“ มินฮวาน “ ซึงฮยอนเงยหน้าขึ้นมองพร้อมกับรอยยิ้ม เขาไม่ได้ฝันไป หูของเขาก้ไม่ได้ฝาด มินฮวานเดินกลับมาหาเขาแล้ว

“ หือ ? “ มินฮวานยังคงปั้นหน้านิ่งใส่อีกคน ใช่ว่าจะหยิ่งใส่แต่ตัวเขาเองก้ต้องการความมั่นใจว่าสิ่งที่ร่างสูงพูดออกมาคือเรื่องจริง ใช่เพียงแค่ล้อเล่นเหมือนทุกครั้งไป

“ ชั้ลชอบนายน่ะ ชอบมากด้วย “ ซึงฮยอนพูดด้วยสีหน้าที่ดีใจจนเกินจะเก็บไว้ แต่..กลับต้องชะงักกับคำพูดของคนตรงหน้า ที่ส่งผลต่อก้อนเนื้อที่อกซ้ายของเขาอย่างจัง

“ อื้ม แต่ชั้ลไม่ได้ชอบนายนะ “ มินฮวานตอบออกมาอย่างเนิบๆ ด้วยสีหน้าที่เฉยชา

" อะ อือ ชั้ลรู้ “ ซึงฮยอนก้มหน้างุดยอมรับคำตอบของอีกคนแต่โดยดี

“ แต่รักเลยต่างหากหล่ะ “ มินฮวานอมยิ้มก่อนจะหันหน้าหนีเพื่อปปิดใบหน้าที่เริ่มขึ้นสี

“ ห้ะ!!! จริงเหรอ“ซึงฮยอนมองหน้าอีกคนไม่วางตา นี่มินฮวานกำลังสารภาพรักกับเขาหรือนี่

“ เรื่องแบบนี้ใครเค้าพูดเล่นกันล่าว “ มินฮวานหันมาเหวใส่ ก่อนมือเล็กจะระดมทุบอกอีกคนเบาๆ

"ตั้งแต่เมื่อไหร่ “ ซึงฮยอนรวบมือเล็กไว้พร้อมกับจ้องหน้าอีกคนอย่างต้องการคำตอบ

“ ก็..นานแล้ว ที่นายเคยถามว่าทำไมถึงเปลี่ยนตัวเองอ่ะ ทุกอย่างก็เพราะ.." มินฮวานตอบเสียงแผ่ว ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าอีกคนแบบใกล้ๆ

“ นายกำลังจะบอกว่า...เพราะชั้ลงั้นเหรอ “ ซึงฮยอนยังคงมองอีกคน เพราะเขาอยากจะมั่นใจว่าเขาและมินฮวานใจตรงกันจริงๆ

“ อื้อ “ มินฮวานพยักหน้้าแทนคำตอบทั้งหมด

“ มินฮวาน!! ชั้ลรักนายจัง “ ซึงฮยอนโผเข้ากอดอีกคนแน่นด้วยความดีใจ ดีใจที่เขากับมินฮวานคิดตรงกัน ดีใจที่เขาไม่ต้องเสียมินฮวานไป

“ รักแล้วทำไมไม่ขอเป็นแฟนล่าว “ มินฮวานพูดอ้อมแอ้ม ด้วยสีหน้าที่เคอะเขิน

“ มินฮวานครับ เป็นแฟนกับผมน่ะ “ ซึงฮยอนจับมือคนตัวเล็กไว้แน่นก่อนจะเอ่ยคำพูดสำคัญออกมาต่อหน้าทุกคนรวมถึงแอลเพื่อนสนิทของมินฮวานที่ยืนยิ้มกริ่มให้พวกเขาทั้งสองคน

“ ครับ “ เสียงตอบตกลงของมินฮวานเป็นดังเสียงสวรรค์ของหัวใจซึงฮยอน และนั่นก้หมายความว่าเขาทั้งสองคนได้ตกลงเป็นแฟนกันอย่างเปิดเผย

“ เย้!!!!!!! “ เสียงของเหล่าเพื่อนๆรวมถึง จงฮุน ฮงกี วอนบินและแจจินต่างพากันร้องดีใจหลังจากนั่งลุ้นคนทั้งคู่อยู่พักใหญ่